The Marine 6.0
مارین (تفنگدار دریائی)الف. جان ترایتون، بخاطر سرپیچی از دستور مستقیم مافوق --و نجات همرزمانش در عراق-- از ارتش اخراج شده، و به کشورش باز میگردد. جان تصمیم میگیرد زندگی جدید و آرامی آغاز کند، اما دست تقدیر او را مقابل گروهی تبهکار قرار میدهد که هنگام فرار از پلیس، همسرش را گروگان گرفتند...
ب. رمبو، قلیان خشم سربازان به میهن بازگشته ای بود که دیگر جائی در اجتماع نداشتند. و سیر روائی فیلم، گوئی فلاش بک دنیای جهنمی جنگ برای سرباز قهرمانش بود. کماندو، حکایت کلاه سبزی بود که تنها انتخابش،استفاده از شیوه های نظامی برای قلبه بر خصم بود. ولی "مارین": فیلم با سلام نظامی جناب سینا در لباس فصل تفنگداران دریائی آغاز میشود، سپس چهار پنج دقیقه ای میهمان دلاوری های ارتش ایالات متحده در عراق هستیم --مجسم کنید شش نفر از فاصله سه متری با سلاح های اتوماتیک روی قهرمان داستان رگبار گشودند! و او با خونسردی همه را از میان برداشته و رفقایش را نجات میدهد!-- و ... و دیگر اثری از هیچ چیزی که "قهرمان" را به "عنوان داستان" مربوط کند وجود ندارد!! --مگر اینکه فرض کنیم شیرجه زدن در آب جزو فنون اختصاصی تفنگداران دریائی ست-- "مارین" برخلاف اسلافش فیلمی ضد جنگ نیست، برعکس، به احمقانه و سطحی ترین شکل ممکن در ستایش جنگ است: سربازی که به خانه برگشته، در حالیکه همه چیز مرتب است --نگاه کنید به اس.یو.وی آقا-- و همسر زیبایش انتظار او را میکشد. تنها مشکل او اینست که تمام زندگیش خدمت در ارتش و شرکت در نبرد بوده و زندگی عادی برایش جذابیتی ندارد! او اصرار دارد که مهارت هایش خاصیتی در زندگی شهری نداشته و تلویحا شیرفهم میکند که جای سرباز در میدان جنگ است!
خلاصه کلام اینکه، مارین یک اکشن متوسط است که بازار هدفش سناتورهای امریکائیند!! بلکه باور کنند "جای سرباز در میدان جنگ است" و این همه سرباز که در کشور دارند و به عراق اعزام نمیکنند، "آنجا خوشبخت تر خواهند بود، تا اینجا و کنار زن و بچه هایشان"!!!
ج. مارین، نه فقط چیزی برای گفتن ندارد، که به عنوان یک اکشن محض هم جزو آثار درجه دو رده بندی خواهد شد. با این حال، اگر علاقمند به تماشای فیلم های اکشن با مغز خاموش هستید و دلتان برای برای ژان کلود ون دم و استیون سیگال تنگ شده، شاید این فیلم بتواند کمی آرامتان کند!
ب. رمبو، قلیان خشم سربازان به میهن بازگشته ای بود که دیگر جائی در اجتماع نداشتند. و سیر روائی فیلم، گوئی فلاش بک دنیای جهنمی جنگ برای سرباز قهرمانش بود. کماندو، حکایت کلاه سبزی بود که تنها انتخابش،استفاده از شیوه های نظامی برای قلبه بر خصم بود. ولی "مارین": فیلم با سلام نظامی جناب سینا در لباس فصل تفنگداران دریائی آغاز میشود، سپس چهار پنج دقیقه ای میهمان دلاوری های ارتش ایالات متحده در عراق هستیم --مجسم کنید شش نفر از فاصله سه متری با سلاح های اتوماتیک روی قهرمان داستان رگبار گشودند! و او با خونسردی همه را از میان برداشته و رفقایش را نجات میدهد!-- و ... و دیگر اثری از هیچ چیزی که "قهرمان" را به "عنوان داستان" مربوط کند وجود ندارد!! --مگر اینکه فرض کنیم شیرجه زدن در آب جزو فنون اختصاصی تفنگداران دریائی ست-- "مارین" برخلاف اسلافش فیلمی ضد جنگ نیست، برعکس، به احمقانه و سطحی ترین شکل ممکن در ستایش جنگ است: سربازی که به خانه برگشته، در حالیکه همه چیز مرتب است --نگاه کنید به اس.یو.وی آقا-- و همسر زیبایش انتظار او را میکشد. تنها مشکل او اینست که تمام زندگیش خدمت در ارتش و شرکت در نبرد بوده و زندگی عادی برایش جذابیتی ندارد! او اصرار دارد که مهارت هایش خاصیتی در زندگی شهری نداشته و تلویحا شیرفهم میکند که جای سرباز در میدان جنگ است!
خلاصه کلام اینکه، مارین یک اکشن متوسط است که بازار هدفش سناتورهای امریکائیند!! بلکه باور کنند "جای سرباز در میدان جنگ است" و این همه سرباز که در کشور دارند و به عراق اعزام نمیکنند، "آنجا خوشبخت تر خواهند بود، تا اینجا و کنار زن و بچه هایشان"!!!
ج. مارین، نه فقط چیزی برای گفتن ندارد، که به عنوان یک اکشن محض هم جزو آثار درجه دو رده بندی خواهد شد. با این حال، اگر علاقمند به تماشای فیلم های اکشن با مغز خاموش هستید و دلتان برای برای ژان کلود ون دم و استیون سیگال تنگ شده، شاید این فیلم بتواند کمی آرامتان کند!
